در دیار دور
صدای یخ زده من
و مرگ آرام من
در سکوت محض
ساحل نشین اشک شد
و نگاه دوباره مرا
به سوی لحظات باتو بودن کشاند.
موج زندگی
در زلال چشم ها ریخت
غمی دلم را فشرد .
خاطرات بارانی
در غمکده
ساده و عاشقانه
در جزر و مد زندگی
با قلب شکسته
در سرمای درون
لحظاتی از بودن را
با من قسمت میکند.
کیمیاگر وحشی من
از عشق تا شکست
با من بگو
راز جاودانه بودن را
احوال من از ابر درون گریان است.
قلب من دردرون خود اندیشمند فکر میکند
که در کجای جهان ایستاده است .
در کدامین اقلیم از حیات اجدادش
و هنگامیکه آرامش خیال را باز میا بد
این کدامین رؤیا است
که تکرار میشود
به روشنایی در روز
یا به سیاهی در شب
و زمان این کهنه بیربط
که مدام حضورش را تکرار می کند .
آه،قلب من چگونه می تواند
از بند لحظاتی که در حصار است رها شود .
تنها در آستانه غروب دل انگیز
با شراب شیراز
و ترنم دل نشین موسیقی گلها
آنسو تر از شراب
آدمک های کوکی با قلب آهنین
آفتاب حرف تنهایی است
در این روزگار غریب
زمین جای من نیست
ای کاش تارنمای تنهایی
با نردبانی بر بام آسمان می نشست
تا افسون زندگی را در خود محو کند
و من موسیقی دل را می نواختم
تا در خود غرقه شوم
تامسافر شهر ابدی گردم .
در سرزمین تنهایی
گفتگو با دل
رؤیای عاشقانه بود
هر چه بود احساس بود
ستاره ای در نیم شب
خاموش مانده بود
و راز دل در سیاهی شب
پنهان می ماند.
چند نقطه نور
نگاه شاعر را
با فریادی خیس کرد .
حرفی و شعری
با قافیه دل
تا
صدای گرم تو را
دست های فاصله شکست
و من تنهاتر از آسمان شدم .
محبوبم صدای باران
در رهگذر عمر
آغاز عشق را
هوشیار میداد .
شگفتا رؤیای دل انگیز من
در زیر آوار بیهودگی
راز دل با پرنده خسته جان فاش نکرد .
شقایق ماندگار
در پس کوچه های خاطرات
خلوت خوبی دارم.
همیشه تنهای من
ای عشق دوردست
تو آوایی درغربت من .
قلب عاشق تو،
در حال پرواز است
و عشق،رقص صدای تو
در دکلمه شعر.
وقتی تو باشی
ای کاش وفادار باشی
در سایه های دلتنگی
به اعتراف عاشقانه گل ها.
جادوی نگاهت
در اوج تنهایی
مرحمی باشد برای دل شکسته ام.
دفتر غم هایم به عشق تو زنده است
به عشق تو می نویسم
قصه عشق را از یاد نبرده ام هنوز
گمشده زیبایم
کاش میدانستی
فراموشت نمی کنم
سبز می مانم
و زندگی را بی تو نمی خواهم.
دوستت دارم
شقایق وحشی
بیا با هم
راز جاودانه عشق را
عاشقانه پرواز دهیم.
بیا با هم دفتر عشق را ورق بزنیم.
فصل زندگی را
باید با باران عشق ورق زد .
در دور د ست
یاس سپیدی است
ستاره بیدار
در دل شب تار
که همچنان زیباست
و با من از عشق می گوید.
امواج را خواهم شکافت
تابه آقیانوس می ریزم
و در زلال تنش غرق می شوم.
با تو روح انسان بودن را
از درون و برون
رنج انسان بودن را
با ترانه بیدار
در سرزمین آفتاب
از دریچه روز های بارانی
خواهم گفت.
آشیل مهتاب
در جزیره تنهایی
جلوه گاه صبح را
در آسمان همه جایی
به رخ میکشد .
سکوت نهیب میزند
و زیباترین گلها را
با فرجامی شیرین
همراه مسافر شهر آقیانوس میکند .
هنگامی باران میبارد
هم سفر باش
در کوچه های دلتنگی
دوستت دارم
دوستم داشته باش
با دیوار های فاصله
در خانه خلوت دل
همسفر عشق باش.
تنهاتر از آن هستم
که در سکوت
به تنهایی بیاندیشم
با ترانه های خیال انگیز
هنگامی که اشعار سبز را
ارکیده زیبا
در آسمان آبی اندیشه
عاشقانه
در شب های عشق
با شراب سرخ می نوشد.
آخرین کویر عاشق میشوم
در آرزوی پرواز
بر بال طوفان
در انعکاس صدا
رامشگر و تنها
اندیشناک و پریشان خیال
میدانم میدانی
ای رویای زیبا
ای عشق بی انتها
صدایت برخاسته از دل است .
ای حسرت دوست داشتنی
برای آغاز هنوز امیدی هست.؟
***
شراب و تو
تنهایی و تو
وصف پریشان حالی
فاصله غوغا میکند
هنوز هم فاصله بی شرمانه
غوغا میکند٠
فصل تنهایی ها بماند
که با هم قدم بزنیم.
چه غمگنانه است
پگاه
هنگامی که یله از رویا برمیخیزم
و چشمانم را
به خماری شراب شب دوشین
به آستانه سکوت میگشایم.
آه،چه نازیباست
تنفس در این کلبه خاموش
بی عشق
آن که صداقت در دستانش
بسان آبشار است.
پگاه چه غمگنانه است
هنگامی که محبوبم
دیگر در کنارم نیست.
احساس میکنم که زیسته ام
از دیرباز
با ستارگان زیبا
و آسمان نیز
باشب
تنهاتر از همیشه
در سکوتی خیال انگیز
در کنار ساحل دریا
با تلؤتلؤ زیبای ماه
بر سطح آبی دریا
ورقص ماهیان
در بستر آب
آه،
و زندگی زیبا بود...
راه طولانی است
برتر از کهکشان کجاست؟
راهی به من نشان بده
رهایم نکن
در این تنهایی
هجرانی
بیهوده گی
سرگردانی
راه بسیار طولانی است٠
شعر من دنیای من
شعر من رؤیای من
شعر من جان من
شعر من احساس من
شعر من هستی من
شعر من صمیمیت شعر من است٠
من با همه عشق درون
جدایی را هیچگاه دوست نداشتم.
و نوازش خیال را حتا
اگر از خانه معشوق بجای میماند
زیبا میپنداشتم .
تمام عشق حس گنگی است
و معمایی
که کفافش حل مسئله نیست.
نسل بد مقهور سرنوشت غمناک است.
نسل بد
در اعماق خود پژمرد
بر ویرانه های آرزو افسرد
و آفتاب را هرگز تجربه نکرد٠
اگر این تند باد
آن فانوسی باشد
که ناگسترده پهن خاموش مانده است٠
نسل بد
چه بیهوده نسلی است
که در جستجوی آفتاب
خیابان های سرد شهر را
سراب دیده است٠
امروز سخنم را
زیبا خواهم کرد
وقصه ای خواهم گفت
در دل زمان
امروز روز
واژه های من است
سرودن یک زندگی
فردا اگر فرصتی بود
دوباره خواهم سرود
اما فردا را
دیگر گونه
نه مانند امروز خواهم سرود
...
تو از تاریک ترین دهلیز های شب
صدای قلب مرا شنیده بودی
اکنون ترا چه شده
که در سینه سرد و خاموش خاک آرمیده ای
بر خیز
به تمنای دستهای خالی ام نگاه کن
که به سمت ابدیتی
به و یرانه های خاک اشاره می کنند.
ناگهان غربت خاک ترا بلعید
ناگهان پرنده ای از بوی نیامدن پرکشید
ناگهان دستهایم بی هیچ احساسی
حالت تهی بخود گرفتند.
اکنون چشمهایم در انتظاری عبث
به شبنم نشسته اند
اکنون زمستان از باغی خزان زده
به سمت دامنه های مه گرفته ی بی هیا هو می رود
و من سر انجام خسته
رد آخرین کوچ پرنده گان را دنبال می کنم.
آه
ای نیامده های ناممکن
بیایید
کنار حوصله ام بنشینید
حوصله ام سر می رود.
شب های تنهایی
شب های آمیزش دردناک
و شهوت بار خیال رهایی
ودروغ های صادقانه.
شب های تنهایی
صبح گاه بستر های خالی از نوازش
و جنبیدن شصت پای چپ.
شب های تنهایی
شب هایی برای روز های شلوغ
و دروغ های بی شرم دوباره.
