ای کاش پرنده هر شب با نوازش دستها یش عطر بو ی خود را به انتظار مینشست تا آغوش باز پرستو دوباره بو ی عشق میگرفت دل من ،توان شکست را توان لمس خستگی را آه،توان چشیدن ترس را در چشمان عشق ندارد.
و رؤیای نرم بیابان خا طره را تا آخر خط پایان تا بی انتها می برد و دفتر عشق تا پگاه غرق گلبو سه میشد. فرزان
فرزان ارجمندی
یکشنبه 29 آبان‌ماه سال 1390 ساعت 11:14 ب.ظ
