گریهء دستانم.

گاهی که دلم به اندازهء تمام غروبها می گیرد چشم هایم را فراموش می کنم اما دریغ که گریهء دستانم نیز مرا به او نمی رساند هیچ کس مهربانتر از گنجشکهای کوچک کوچه های کودکی ام نیست و کسی دلهره های بزرگ قلب کوچکم را نمی شناسد و با این همه نازنین این تمام واقعه نیست از دل هر کوه کوره راهی می گذرد و هر اقیانوس به ساحلی می رسد ....و شبی نیست که طلوع سپیده ای در پایانش نباشد, من اما از چهار فصل هیچ کدام را ندارم...
-----------------------------