حسرت دیدار

 

اشک عشق من 

 در حسرت دیدار تو ریخت 

 و آشیان من 

 عاشق ترین دست ها شد. 

 قصه زندگی

بهار عمر ما است  

گل قشنگ زندگی  

دلت  خانه تنهایی است.

با دلت نهایت آرامش 

 را  

در چشمه مهتاب 

  و  فصل زندگی 

 را  

تلخ یا شیرین 

 خواهم سرود.  

مهتاب دریا

  در سرزمین تنهایی  

  گفتگو با  دل  

رؤیای عاشقانه بود 

هر چه بود احساس بود 

 ستاره ای در نیم شب 

 خاموش مانده بود 

 و راز دل در سیاهی شب  

پنهان می ماند. 

چند نقطه نور 

 نگاه شاعر را  

با فریادی خیس کرد . 

 حرفی و شعری

 با قافیه دل 

  تا

صدای گرم تو را  

دست های فاصله شکست 

و من تنهاتر از آسمان شدم .

در دور د ست

 

در دور د ست 

 یاس سپیدی است  

 ستاره بیدار

در دل شب تار

 که همچنان زیباست  

و با من از عشق می گوید. 

امواج را خواهم شکافت 

 تابه آقیانوس می ریزم

 و در زلال تنش غرق می شوم. 

با تو روح انسان بودن را 

 از درون و برون 

 رنج انسان بودن را  

با ترانه بیدار  

در سرزمین آفتاب  

از دریچه روز های بارانی  

                        خواهم گفت. 

آشیل مهتاب 

 در جزیره تنهایی

  جلوه گاه صبح را  

در آسمان همه جایی  

                         به رخ میکشد . 

سکوت نهیب میزند 

 و زیباترین گلها را  

با فرجامی شیرین  

همراه مسافر شهر آقیانوس میکند .

هم سفر

هنگامی باران میبارد 

 هم سفر باش  

در کوچه های دلتنگی 

 دوستت دارم 

 دوستم داشته باش 

 با دیوار های فاصله  

در خانه خلوت دل  

همسفر عشق باش.

آخرین کویر

 

تنهاتر از آن هستم  

که در سکوت   

 به تنهایی بیاندیشم   

با ترانه های خیال انگیز

هنگامی که اشعار سبز را  

 ارکیده زیبا

 در آسمان آبی اندیشه

 عاشقانه  

در شب های عشق  

با شراب سرخ می نوشد.

آخرین کویر عاشق میشوم 

 در آرزوی پرواز 

 بر بال طوفان 

 در انعکاس صدا 

 رامشگر و تنها  

اندیشناک و پریشان خیال  

میدانم میدانی 

 ای رویای زیبا  

 ای عشق بی انتها

صدایت برخاسته از دل است .   

ای حسرت دوست داشتنی  

برای آغاز هنوز امیدی هست.؟

                                                                   ***

شراب و تو

شراب و تو

تنهایی و تو

وصف پریشان حالی

فاصله غوغا میکند

هنوز هم فاصله بی شرمانه

غوغا میکند٠

فصل تنهایی ها بماند

که با هم قدم بزنیم.

به کجا بر گردم ؟

 

 

 

 

 

به کجا بر گردم ؟
من به این تاریکی
من به ما
من به فرسودگی ذهن خودم
معترضم که چرا
شوق آغاز مرا
و منی چون من را ز خودم دزدیدند
به کجا بر گردم ؟

در دل زمان

 

امروز سخنم را
زیبا خواهم کرد
وقصه ای خواهم گفت
در دل زمان
امروز روز
واژه های من است
سرودن یک زندگی
فردا اگر فرصتی بود
دوباره خواهم سرود
اما فردا را 
دیگر گونه
نه مانند امروز خواهم سرود
 ...

ناگهان پرنده ای از بوی نیامدن پرکشید

                                        تو از تاریک ترین دهلیز های شب

                                        صدای قلب مرا شنیده بودی

                                        اکنون ترا چه شده

                                        که در سینه سرد و خاموش خاک آرمیده ای

                                         بر خیز

                                        به تمنای دستهای خالی ام نگاه کن

                                        که به سمت ابدیتی

                                        به و یرانه های خاک اشاره می کنند.

ناگهان غربت خاک ترا بلعید

ناگهان پرنده ای از بوی نیامدن پرکشید

ناگهان دستهایم بی هیچ احساسی

                              حالت تهی بخود گرفتند.

اکنون چشمهایم در انتظاری عبث

                            به شبنم نشسته اند

اکنون زمستان از باغی خزان زده

به سمت دامنه های مه گرفته ی بی هیا هو می رود

و من سر انجام خسته

رد آخرین کوچ پرنده گان را دنبال می کنم.

آه

ای نیامده های ناممکن

بیایید

کنار حوصله ام بنشینید

 حوصله ام سر می رود.

شب های تنهایی

شب های تنهایی
شب های آمیزش دردناک
و شهوت بار خیال رهایی
ودروغ های صادقانه.
شب های تنهایی
صبح گاه بستر های خالی از نوازش
و جنبیدن شصت پای چپ.
شب های تنهایی
شب هایی برای روز های شلوغ
و دروغ های بی شرم دوباره.

روزها عجب میگذرند

 

روزها عجب میگذرند
 روزهای شلوغ و تنهایی
روزهای اوج و سقوط و بی کسی
 از پس قله های رؤیایی
شهر آسمان پایینی
غربت دوردست بالایی
ریشه اش در زمین هر جایی
 ساقه اش در هوای هیچ جایی ...

سکوت و نگاه

سکوت و نگاه را با هم

یکی میکنم

فریادی میشود بی صدا

می شنوی

فریاد بی صدا را

فریادی که با تمام سکوتش

فقط یک چیز می گوید

دوستت دارم

دوستم داشته باش

دلتنگی

 

اگر دلتنگی قلم بردار بنویس
برای آنکه زیبا می خواند
 برای آنکه زیبا پاسخ خواهد داد
برای آنکه نا نوشته های تو را می داند،
بغض های نشکسته ات
آرزوهای از دست رفته ات،
 گریه های شبانه ات
سکوت های نشکسته ات،
 سخن های نا گفته ات
چشمهایت را ببند،
 صدایش را شنیدی؟
نگاه مشتاقش را دیدی ؟
و تنها تنها برای او بنویس
او زیبا می خواند ...

بوی عشق

 

بوی عشق
 بوی یک عاشق غریب
 بوی دریا
  بوی عاشقان بی کشتی
  نشسته در غروب
  من نشسته در قایق 

 تنها و غریب
  روی موج مرده افکار خود
  میفرستم آه را
 بوی موج و تاک را
  میفرستم من شعری بسوی تو
 تا تو مانی و بماند
  بوی تو 

بوی عشق...

دوباره با تو

 

در پناه نگاه تو  تا عمق وجودم سفر خواهم کرد

و در خلوت تنهائیم اشتیاق حضورت را فریاد خواهم زد

و دوباره تو را طلب خواهم کرد همچون گذشته 

و دوباره با تو صحبت خواهم کرد همچون امروز

و دوباره با تو راهی خواهم شد همچون فردا 

اگر لحظه ایی دریابی مرا ...  

نخواهی دید...

 

نخواهی دید...

دستهایم برایت شعر مینویســـند

 اما تو هرگز نخواهی خوانــــــــــــــــد

آتش عشـــــــــق 

در چشمانم غوطه میزنــــــــد

ولـــــی تو هرگز نخواهی دید            

 نه تو هرگز نخواهی دیــــــــــــد

و من با این همه اندوه 

از کنارت خواهم گذشت

 و باز تو درک نخواهی کـــــــــرد .

بیا...

 

بیادر لحظه های بی قراری

به یاد غصه مجنون بخوانیم

بیا دل های عاشق را بگیریم

که شایددردی از قلبش بیابیم

اگر چه غصه دل دراز است

بیا با آرزو عادت نماییم

بیا با آسمان پیمان ببندیم

که تا او هست ما هم با وفا ییم

بیا...

بیا آیینه ی چشمان من باش

کویری تشنه ام باران من باش

صفایت میزبان سایه ام است 

خودت هم لحظه ای مهمان من باش

بیا... 

چه باشکوهی...

 

چه باشکوهی
که موج با تو، در دریا، گم نمی شود
و زمین فقط به هوای تو
                 بر مدار خورشید می گردد
از بس روشنی
             همیشه می بینمت
چه در اعماق شب راه بروم
چه بر کف دریا بنشینم.
وقتی از تو می گویم
آهو می شوم و
جنگل های مِه هم حتی
      از شنیدن گام هایم
                        می رقصند
و آنگاه که
        از تو می نویسم
دست هایم عاشق اند
***
کنار کبوتر نشسته ای و
از سپیدی می گذری.
و سایه ات
در میدان های عشق 

و جاده های آیینه می دود
و با آواز ترقه های بی خیال کودکان
پای می کوبد
از بس نامت را تکرار کرده ام
زبانم می سوزد
و نفسم به عطر آتش
آغشته است.
  *** 

نامت را به خانه ام
                      ببخش. 

شیشه ای می شکند...

 

شیشه ای می شکند...
یک نفر می پرسد...چرا شیشه شکست؟
مادر می گوید...شاید این رفع بلاست.
یک نفر زمزمه کرد... 

باد سرد وحشی مثل یک کودک شیطان آمد.  

شیشه ی پنجره را زود شکست.
کاش امشب که دلم مثل آن شیشه ی مغرور شکست، 

 عابری خنده کنان می آمد...  

تکه ای از آن را  برمی داشت 

 مرهمی بر دل تنگم می شد...
اما امشب دیدم...
هیچ کس هیچ نگفت غصه ام را نشنید...
از خودم می پرسم   

آیا ارزش قلب من از شیشه ی پنجره هم کمتر است؟
دل من سخت شکست اما...
هیچ کس هیچ نگفت و نپرسید چرا؟!

دل من

 

دل من  چون رود میان دو کوه 

دل من تـنها بـود  

دل من هرزه نـبـود
دل من عادت داشـت ، که بمانـد یک جا
به کجا ؟
معـلـوم است ، به در خانه تو  

دل من عادت داشـت ،
که بمانـد آن جا ، پـشـت یک پرده تـوری
که تو هر روز آن را به کناری بزنی  

دل من ساکن دیوار و دری ،
که تو هر روز از آن می گـذری .
دل من ساکن دستان تو بود
دل من گوشه یک باغـچه بـود
که تو هر روز به آن می نگری 

راستی ، دل من را دیـدی ...!!؟