اینقدر راحت دستم را رها نکن
این پایین دریای خاطرات ما است
من در تو غرق شده ام
دیگر توان غرق شدن در خاطرات ندارم
--------------------------------
غروب زیبایی بود
ساز عاشقی بود
و احساس سر انگشتانی شد
که ملودی عشق را مینواخت
و معشوقه ای که شاد بود...
فرزان
حق انتشار چکامه ها محفوظ میباشد. فرزان
چشمهایت زیباست
انگار هزار گل عشق را
در چشمهایت نشانده ای
نگاهم که میکنی تمام واژه هایم
آشفته میشوند !!
فرزان
2012
حق انتشار چکامه ها محفوظ میباشد. فرزان
رویاهای شیرین و خاطره انگیز را با خود برد…
مانند همین پائیز با ابرهای سهمگینش
دیروز برگ خشکی دیدم
که نمی دانست از کدام شاخه جدا شده است...
گاهی چقدر غمگین است دختر پاییز!!
غمی که از جنس احساس پروانه گی است
هیچ بارانی جای پای دختر پاییز را
حتا گذر زمان
از کوچه های قلبم نخواهد شست
به آن آرزو که روزی غمهایش
همه از میان بروند...
فرزان
اگر از کلبه عشق میشود داستان نوشت...
میشود از عشق بی پایان نوشت...
میشود از عشق معشوقان نوشت ...
میشود از عشق مه رویان نوشت...
فرزان
دریا در گذر خاطرات دیروز
پاک تر از چشمان منتظر
دریا از خروشانی امواج همیشه سربلند
از تهمت های زمانه
دریا مثل همیشه آرام و بی صدا
یاد آور پرواز در بیکران
دریا آبی تر از آبی آسمان
زیباتر از سکوت مهتاب دریا...
چه ساده بودم وقتی چشمانم تو را انتخاب کرد
چه ساده بودم وقتی دلم گفت:او
چه ساده بودم وقتی نگاه تو مرا جذب کرد
چه ساده وقتی فکر میکردم فقط مرا داری
چه ساده بودم که فریب حرفهایت را خوردم
چه ساده بودم وقتی گفتی میروم ولی من باور نکردم
چه ساده بودم وقتی همه حرفهایت را
شوخی کودکانه ای بیش حساب نکردم
چه ساده بودم وقتی که همه اشتباهاتت را
به پای خودم نوشتم
هنوز هم ساده ام که فکر میکنم بر میگردی
چه ساده بودم که خود را راضی به این بازی کردم
در سردی یک غروب دل تنها شد
بعد از تو تمام شهر بی فردا شد
من بیشتر از تو به من وابسته شدم
تا عشق به جرم پاکی اش رسوا شد
وقتی همه ی بال و پر عاطفه سوخت
پرواز به شکل تازه ای معنا شد
در آتش عشق تو ببین سهم مرا
تو رفتی و دود از دل من بر پاشد
این درد، عجیب لحن تندی دارد
چون مشت تو بد جور برایم باز شد
همراه من در نیمه های راه فرو ریخت,,, در کوچه های خاطره گم شد,,,در جاده های فاصله جا ماند,,,همراه من همراه من نماند,,,همراه من همراه من نبود...
آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت
در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت
خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد
تنه ای بر در این خانه ی تنها زد و رفت
دل تنگش سر گل چیدن از این باغ نداشت
قدمی چند به آهنگ تماشا زد و رفت
آنکه می گفت منم بهر تو غمخوارترین ...چه دل آزارترین شد ،چه دل آزارترین...
هر کس به طریقی دل ما میشکند بیگانه جدا دوست جدا میشکند بیگانه گر میشکند حرفی نیست از دوست بپورسید که چرا می شکند
دیدی ای دل عاقبت زخمت زدند؟
گفته بودم مردم اینجا بدند
دیدی آخر ساقه جانت شکست ؟
آن عزیزت عهدوپیمانت شکست؟
دیدی ای دل درجهان یک یار نیست؟
هیچکس در زندگی غمخوار نیست؟
آه دیدی سادگی جان داده است؟
جای خود را گِل به سیمان داده است؟
دیدی آخر حرف من بیجا نبود؟
از برای عشق اینجا ، جا نبود؟
نوبهار عمر را دیدی چه شد؟
زندگی را هیچ فهمیدی چه شد؟
دیدی ای دل دوستیها بی بهاست؟
کمترین چیزی که می یابی وفاست؟
دیده ای گلها همه پژمرده اند
رنگها در دود و سرما مرده اند
آری ای دل ! زنده بودن ساده نیست
بین آدمها یکی دلداده نیست
باید اینجا از خود ای دل گم شوی
عاقبت همرنگ این مردم شوی
نمیدانم که بودی یا چه بــودی
ولی بی حرف قلبم را ربــودی
نمیدانم که هستم یا چه هستم
ولی هر لحظه در فکر تو هستم
من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس که روزها را با شب شمرده بودم
یک عمر دور و تنها، تنها بجرم این که
او سرسپرده می خواست،من دل سپرده بودم
یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم
در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد
گویی بجای خورشید من زخم خورده بودم
وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد
کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم....
